چنان دل کندم از دنیا
که شکلم شکل تنهاییست
ببین مرگ مرا در خود
که مرگ من تماشاییست
مرا در اوج می خواهی
تماشا کن تماشا کن
دروغین بودم از دیروز
مرا امروز حاشا کن
در این دنیا که حتی ابر هم
نمی گرید به حال من
همه از من گریزانند
تو هم بگریز از این تنها
فقط اسمی به جا مانده
از انچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالیست
قلم خشکیده در دستم
گره افتاده در کارم
به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن
چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند
مرا با خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که همدردند
شگفتا از عزیزانی
که هم اواز من بودند
به سوی اوج ویرانی
پل پرواز من بودند............پل پرواز من بودند
جوانی داستانی بود پریشان داستان بی سرانجامی .....غم انگیز قصه ی تلخی که از یادش هراسانم .....به غفلت پشیمانم . جوانی چون کبوتر بود و من بودم یکی طفل کبوتر باز سرودی داشت ان مرغک که بانگ سرودش مست بودم ، شادمان بودم به شوق نغمه مستانه او نغمه خوان بودم نوایی داشت حالی داشت گاه بی گاه با طفل دلم قیل و مقالی داشت ،جوانی چون کبوتر بود و من بودم یکی طفل کبوتر باز که او را هر زمان با شوق اب و دانه می دادم پرو بال لطیفش را به لبها شانه می کردم و او را روی چشم و سینه خود خانه می دادم ولی افسوس هزار افسوس .......یکی روز ان کبوتر از کفم پر زد ز پیشم همچنان تیر شهابی بالا رفت به سوی اسمانها رفت فغان کردم ....نگاهم را چنان صیاد دنبالش روان کردم ولی او کم کمک چون نقطه ای شد و ز دیده پنهان شد به خود گفتم که ان مرغک به سوی لانه می اید.........
به عمری در رهش اویختم فانوس چشمم را.
خیال خام من پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
وماه را از بلندایش،به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من ،دل مغرورم پریدو پنجه به خالی زد
که عشق ـماه بلند من ـورای دست رسیدن بود
گر چه هیچ گل مرده زنده نشد ، اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود
گل شکفته ! خداحافظ اگر چه در لحظه ی دیدارت
شروع وسوسه ای در من به نام دیدن و چیدن بود
من و تو ان خطیم ،اری موازیان به ناچاری
که هر باورمان ز اغاز به یکدیگر نرسیدن بود
شراب خواستم و عمرم شرنگ ریخت به کام من
فریبکار دغل پیشه ،بهانه اش نشنیدن بود
چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود